To barwne życie może posłużyć za scenariusz hollywoodzkiego filmu, a swoje losy bohater historii opisuje dwoma słowami wyrażającymi właściwie wszystko: „sportowe życie”.
Urodzony, 7 stycznia 1924 roku, w Kutnie Lucjan Piątek był z wykształcenia lekarzem dermatologiem. Przez całe życie imał się różnych zajęć, w czasie wojny był piwowarem, mąż i ojciec rodziny, sportowcem, sędzią zawodów, działaczem całym sercem wierny barwom Akademickiego Związku Sportowego ale ponad wszystko niestrudzonym kronikarzem lubelskiego sportu bez którego benedyktyńskiej pracy i samozaparcia wiedza o dorobku kultury fizycznej naszego miasta byłaby o wiele uboższa.
Sport stał się nieodłącznym towarzyszem życia Lucjana Piątka już w latach 1930-36, kiedy jako uczeń szkoły powszechnej nr 1 w Kutnie zdobywał pierwsze doświadczenia w tak zwanych grach sportowych, a trzy lata gimnazjum, do 1939 roku, wspomina tak: „były dwie godziny w tygodniu w pełnym biegu gimnastyki szwedzkiej przez 45 minut. W dorocznym święcie sportu w-f chodziłem na rękach pod sufitem na trampie umieszczonej na wysokości metrów, do której trzeba było wejść i zejść po linie, oraz równie pokazowy skok z parapetu okna powyżej wysokości drabinek i stamtąd, jak Tarzan skakać na linę rzuconą przez nauczyciela umocowaną 5 metrów od ściany. Wszystko to bez ubezpieczenia i możliwości wylądowania na materacach”. Wspomnienia o szkolnych ćwiczeniach, które dziś wydają się być raczej scenariuszem treningu olimpijczyka kończy „wygraniem wyścigów chodzenia na rękach w poprzek ogromnej sali gimnastyczne, w skoku o kiju poprzez linę obciążoną woreczkami z piaskiem i zeskokiem z piasku przechodziłem całą wysokość stojaków, czyli 2.40 m. W dzisiejszych warunkach przy cudownych tyczkach i grubym materacowym zeskoku, byłoby to chyba niewiele mniej niż 4.20”.
W październiku tragicznego 1939 roku rozpoczął edukację w otwartym za zgodną niemieckiego okupanta liceum, jak się okazało tylko po to by stworzyć listę nauczycieli, księży, adwokatów i uczniów powyżej 16 roku życia i w ciągu jednej nocy wywieźć ich w głąb rzeszy niemieckiej. Trauma ta nie ominęła również rodziny Piątków zmuszona do wyjazdu do Zamościa, skąd dzięki pomocy miejscowych mieszkańców zostali przewiezieni do wsi Górniki Nowe. Szesnastoletni Lucjan dzięki swojemu sprytowi i umiejętnościom nabytym na zajęciach gimnastycznych uciekł z obławy przez okno. Potem w oczekiwaniu na mamę tułał się po różnych miejscach. Kiedy w końcu się spotkali, mogli przekroczyć już zieloną granicę, aby połączyć się z rodziną.
Kilka miesięcy później, w maju 1941 roku, Lucjan spotkał swojego kolegę z klasy, który dowoził żywność do okupowanej Warszawy ze Skierniewic, miasta które stało się kolejnym przystankiem na wojennej trasie rodziny Piątków. Miejscowy browar stał się miejscem zatrudnienia przyszłego kronikarz i przyczynkiem do pasji, którą bez wątpienia jest smak dobrego piwa. Miasto to słało się również miejscem udziału w „tajnych kompletach” (wraz z sześcioma koleżankami ukończył czwartą klasę gimnazjum) i pod przykrywką kursów księgowości rozpoczął naukę w liceum pedagogicznym zakończoną maturą już po „wyzwoleniu” miasta przez wojska radzieckie 19 stycznia 1945 roku). „Okres skierniewicki” nie pozostał jednak wolny od sportowych akcentów. W wolnym czasie grywał w piłkę nożną, reprezentując nawet miasto w zawodach.
Kolejny etap, jak pokazało życie najdłuższy bo trwający do dnia dzisiejszego, przypadł na stolicę tak zwanej Polski Lubelskiej, miejsca powstania, 24 października 1944 roku, Uniwersytetu Marii Curie – Skłodowskiej, będącym magnesem dla młodych ludzi chcących kontynuować naukę na szczeblu szkoły wyższej.
Dwudziestoletni Lucjan, student Katedry Medycyny Wojskowej przy Wydziale Lekarskim UMCS (dosłużył się godności majora), od pierwszych chwil pobytu w Kozim Grodzie wierny zasadzie „w zdrowym ciele zdrowy duch” powrócił do uprawiania sportu, tym razem w na powrót organizującym się Akademickim Związku Sportowym.
Lublin w epoce dwudziestolecia międzywojennego był miastem akademickim, mogącym pochwalić się prężnie działającym Katolickim Uniwersytetem Lubelskim (początkowo Uniwersytet Lubelski), organizacjami i korporacjami studenckimi – w tym propagującym kulturę fizyczną jak „Bratnia pomoc” i założonym w 1922 roku Akademickim Związkiem Sportowym (początkowo Akademickie Koło Sportowe). AZS Lublin przez kilkanaście lat swojego istnienia miało na swoim koncie zarówno sukcesy sportowe, jak i organizacyjne. Związek dysponował również niezbędną infrastrukturą w postaci boiska przy ulicy Lipowej (na gruncie użyczonym dzięki uprzejmości właściciela ziemskiego Nikodema Budnego h. Jastrzębiec). Na obiekt składały się boisko do gry w piłkę nożną, boiska do gier małych (koszykówka, szczypiorniak, siatkówka), dwa korty tenisowe, niewielkie trybuny, domek klubowy, oraz dwie szatnie dla zawodników i bufet. Fakt posiadania własnego obiektu znacznie ułatwiał funkcjonowanie wielosekcyjnego klubu, jakim był AZS, jednocześnie podnosząc jego prestiż jako profesjonalnie zarządzanej instytucji.
Wojna brutalnie przerwała funkcjonowanie klubu, jednocześnie oddając ojczyźnie swoich najlepszych wychowanków między innymi: braci Czesława i Zygmunta Martyniaków, Kazimierza Osuchowskiego, Stanisława Pęczalskiego (pełna lista poległych zawodników AZS Lublin podczas II Wojny Światowej dostępna jest na stronie internetowej Lubelskiego Centrum Dokumentacji Historii Sportu). O utracie ducha sportowego nie było jednak mowy nawet podczas okupacji. Sportowi bohaterowie rozgrywali mecze siatkówki na dziedzińcu szpitala Jana Bożego, a tuż po wkroczeniu wojsk radzieckich do miasta w lokalnej prasie ukazało się ogłoszenie wyznaczające spotkanie dawnych lubelskich działaczy sportowych w Domu Żołnierza.
To historyczne spotkanie zakończyło się powołaniem komitetu organizacyjnego Klubu w osobach: Czesława Pęczalskiego, Józefa Izdebskiego, Antoniego Wysockiego, Kazimierza Sobockiego, Jana Gozdeckiego, Lecha Krajewskiego, i Bolesława Wróblewskiego. Członkowie za pierwszy cel postawili sobie uporządkowanie obiektów przy wspominanym Domu Żołnierza, Gimnazjum Zamoyskiego, oraz przy ulicy Lipowej. Następnie zostały reaktywowane sekcje siatkówki, koszykówki, lekkiej atletyki, pływania, tenisa stołowego, piłki nożnej, i boksu. Niedługo potem powołano pierwszy powojenny zarząd klubu z ówczesnym wiceprezydentem Lublina Stanisławem Krzykałą na czele.
Młody chłopak, pałający chęcią rozwoju i kształcenia, odnalazł swoje miejsce w odradzającym się Akademickim Związku Sportowym. Niespełna rok po swoim przyjeździe do Lublina dołączył do składu zarządu klubu jako wykwalifikowany trener z uprawnieniami uzyskanymi po miesięcznym szkoleniu w Wolsztynie.
Po zdobyciu wykształcenia dyplomowany wojskowy lekarz dermatolog Lucjan Piątek został, w 1952 roku, przymusowo wcielony do Ludowego Wojska Polskiego. Wspomina:
„do 1957 roku byłem jakże potrzebnym lekarzem w garnizonach, których nie ma na mapie, aby ratować tamże w okresie stalinowskim zdrowie psychiczne, a często i życie żołnierzom uważanym za mięso armatnie w służbie ZSRR. Były to jednostki przełamania artyleryjskiego (od autora: służbę odbył w VI Dywizji Artyleryii Przełamania) , szybkie, o dużej sile bojowe i doskonale wyszkolonym żołnierzu, ale z natury rzeczy urazogenne”.
Pan Lucjan dosłużył się stopnia majora, jednak odrzucił propozycję kariery lekarza wojskowego. Dziś wraca do tych dni jedynie, gdy tłumaczy swoje problemy ze słuchem.
Swoje szlify jako azetesiak zdobywał, korzystając z uprawnień munduru grą w ping-ponga w baraku przy ulicy Skłodowskiej, na basenie przy Lubomelskiej, i biegach średnich na bieżni 333,3 m przy Okopowej. Należy pamiętać, że jednocześnie pracował jako trener, a działaniami organizacyjnymi przywracał AZS dawny blask; walnie powiększając grono zawodników z 28 w roku 1944, 120 w 1945, 236 rok później i ponad 600 trenujących jesienią 1946 roku. Przy nawale obowiązków kontynuował studia wyższe, rozwijał pasje sportowe w szczególności narciarstwo
i „królową sportu”, której poświęcił swe życie jako działacz Lubelskiego Okręgowego Związku Lekkiej Atletyki. W LOZLA, od 1949 roku, jako sekretarz piastował różne funkcje nieprzerwanie do ostatnich lat pierwszej dekady XX wieku. Lucjan Piątek nie był jednak młodym człowiekiem uprawiającym sport jedynie zza biurka, ale jako sędzia lekkoatletyczny na wszelkich możliwych szczeblach przepracował 1068 dni zawodów, co daje mu drugi rezultat w historii Lubelszczyzny zaraz za Adamem Pawlikiem, zmarłym w sierpniu 1981 roku, sędziego od 1930 roku z imponującą liczbą 2400 dni zawodów. Pan Lucjan nie zwykł jednak próżnować, dlatego oprócz pracy lekarza dermatologa, sekretarza związku i zawodnika, zajmuje się na prośbę prezesa LOZLA Jerzego Patryna od 1957 roku bieżącym tworzeniem kronik dziejów lubelskiego sportu. Jak sam wspomina: ”byłem współorganizatorem czternastu międzynarodowych imprez, kierownikiem zawodów, sędzią głównym biegów lub lekarzem. Zabezpieczałem medycznie prawie we wszystkich dyscyplinach sportowych na terenie województwa (2053 dni zawodów!).
Jego poświęcenie dla „królowej sportu” doceniono wielokrotnie medalami LOZLA i PZLA, tytułem Sędziego Zasłużonego, Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski. Znajomość z Panem Lucjanem pozwala mi jednak stwierdzić, że to nie one są najważniejszym świadectwem jego wkładu w lubelski sport. Są nimi dziesiątki młodych ludzi, którzy poprzez „sportowy bakcyl” Pana Lucjana pokochali lekkoatletykę i niejednokrotnie zdobywali laury zwycięstwa.
Lekkoatletyka to nie jedyna „sportowa miłość” Pana Lucjana. Kiedy myśli o początkach w Akademickim Związku Sportowym, wspomina spotkania na pływalni przy ul. Lubomelskiej, położonym nieopodal boisku do siatkówki, i tereny zielone służące młodzieży do opalania oraz odpoczynku po ciężkich zmaganiach dnia codziennego. Na tymże basenie zimą rozwijał swoją pasję do sportów zimowych, gdzie do 1953 roku trenowała sekcja hokejowa AZS Lublin, przenosząc się później na lodowisko przygotowane po zachodniej stronie Domu Żołnierza. W tym miejscu Pan Piątek wspomina hokeistę Jana Potyrańskiego, który w swym sportowym życiu był również fanem boksu pracującym przy zawodach lubelskiego mistrza Henryka Kukiera w hali „Koziołka”.
Obok „lekkiej” Lucjan Piątek najbardziej ukochał narty, którym również poświęcił się w pracy kronikarskiej. Historię swoich pierwszych desek wspomina w ten sposób: „będąc na świętach w rodzinnym Kutnie przywiozłem narty firmowe „Zubek”, które otrzymałem od ojca w nagrodę za zdanie do gimnazjum w 1936 roku”. Narty przetrwały wojnę ukryte w schowku, chociaż Niemcy wyraźnie nakazywali zdawanie pod groźbą śmierci aparatów radiowych, broni, butów narciarskich, nart, kożuchów i właściwie wszystkiego, co mogłoby przydać się wojsku walczącemu na Froncie Wschodnim. „W Lublinie w czasie wypadów za miasto poznałem już kilku innych narciarzy, w tym „wilników” Wacława Makowskiego, późniejszego pracownika naukowego sportów zimowych AWF Warszawa i jego brata Witolda. Z kilku innych stworzyliśmy początki sekcji narciarskiej AZS, a w niedzielę nieraz w 10-osobowej obsadzie robiliśmy wielokilometrowe treningi. Przewodniczył nam Władysław Wajda z Budapesztu, który z walczącej u boku Niemiec dywizji „zaplątał się” w Lublinie”.
Jako zawodnik Lucjan Piątek wziął udział w zawodach organizowanych przez AZS Wrocław w sezonie 1947/48, gdzie lubelska sztafeta zajęła piąte miejsce na dziewięć klubów środowiskowych. Od 1948 roku swoje turystyczne „Zubki” zamienił na wyczynowe biegówki „hikory” zbudowane z drzewa sosny kanadyjskiej, przekazane w 1987 roku w depozyt nieistniejącego już Muzeum Sportu Lubelskiego przy ul. Żabiej.
Sympatykiem narciarstwa pozostał jeszcze na długo po zakończeniu przygody wyczynowego ślizgania się i zdobył uprawnienia sędziego oraz z zaangażowaniem wspomagał środowisko lubelskich narciarzy, czynnie angażując się w budowę skoczni na lubelskiej Wieniawie o punkcie konstrukcyjnym K-15 z rekordem 19,5 m należącym do Wojciecha Papieża ustanowionym w styczniu 1955 roku. Skocznia ciesząca się dużym zainteresowaniem zarówno zawodników klubów AZS-u, Gwardii, Lublinianki i KS Staszic, jak również kibiców tłumnie ściągających na zawody została rozebrana dekretem Ministerstwa Obrony Narodowej. Dyscyplinie tej „Lubelski Kronikarz” poświęcił wiele tomów swojej pracy, w których każdy sympatyk sportów zimowych znajdzie interesujące go informacje.
Lucjan Piątek zmarł 5 listopada 2018 w wieku 94 lat.
Tekst autorstwa Paweł Markiewicz ukazał się na stronie Lubelskiego Centrum Dokumentacji Historii Sportu 7 sierpnia 2015 r.
