Mecz w udziałem reprezentacji Polski zawsze wzbudzają bardzo duże zainteresowanie kibiców lubelskich. Nie inaczej było 13 maja 1964 r. Wtedy to na stadionie Lublinianki zagościli piłkarze olimpijskich kadr Polski i Węgier, zakończony zwycięstwem gości 2:3 (2:1). Spotkanie promowane jako wielki rewanż za porażkę drużyny “olimpijskiej” 5:4 w Budapeszcie przed trzema tygodniami obserwowało ponad 22 tysiące osób.
Mimo to, według ówczesnych obserwatorów organizacja spotkania mogła udać się tylko w mieście głodnym wielkiego futbolu i w tych okolicznościach wybór Lublina wydawał się oczywisty. Wskazali również, że dla PZPN liczyć musiał się jedynie sukces kasowy. Powodem tej opinii był fakt, iż na murawie pojawili się kadrowicze, którzy stanowić mogli reprezentację Polski “C”..
Reprezentacja Polski wystąpiła w składzie: Witold Szeguła , Woźniak, Jurczak, Oszówka (Siegert), Floreński (Blaut), Kowalksi, Piecyk (Sadek), Kielec, Apostel, Urbas, Stawarz.
Spotkanie poprowadzili: Mrozowski, Raczkowski, Stec.
Mecz rozpoczął się mocnym uderzeniem drużyny gości, którzy już w 1 minucie wyszli na prowadzenie po strzale Scenari. Dziesięć minut później bramkę wyrównującą zdobył głową Urbas, a tuż przed przerwą w 42 min. ten sam zawodnik podwyższa wynik. Pierwsza połowa spotkania upłynęła lubelskim kibicom na oglądaniu solidnej gry, która momentami mogła się podobać.
Niestety druga połowa była świadectwem braku zgrania zawodników wynikających z eksperymentalnego składu drużyny. Już po dwóch minutach od pierwszego gwizdka bramkę wyrównującą zdobył Orban. W 67 minucie wynik na 2:3 dla gości ustalił Csernai. Tłumnie zgromadzeni na stadionie kibice porównywali poziom reprezentacyjnej gry Polaków do tego, jakim pochwalić może się II-ligowa drużyna Lublinianki, kiedy ta rozgrywa swoje najgorsze mecze.
Noty dziennikarzy były bezlitosne: piłkarze grali nieporadnie, bez pomysłu na akcje, a ataki najlepiej wychodziły im.. stojąc. Natomiast na pochwały zasłużyli zawodnicy węgierscy, którzy choć w mocno okrojonym składzie zagrali z polotem i zaangażowaniem.
Bramkarz to chyba nazywał się Szyguła…