Urodził się 6 czerwca 1954 roku w Lublinie. W latach 1966-1972 był zawodnikiem „Motoru” Lublin (1966-1972). W tym klubie w 1971 roku zdobył tytuł mistrza Polski juniorów (trener Jerzy Adamiec). Był to bodaj największy po wojnie sukces lubelskiej piłki nożnej. Lata 1972-1974 Pan Władysław spędził w „Gwardii” Warszawa, a w latach 1974-1982 grał w klubach z Wrocławia i Łodzi Potem wyjechał za granicę, początkowo grał w barwach włoskiego Hellasu Verona (1982-1984), potem amerykańskiego Cosmosu Nowy Jork (1984) i ponownie włoskiego US Cremonese Cremona (1984-1987). W polskiej lidze trzykrotnie zdobywał tytuł mistrz polski (w 1977 ze „Śląskiem” Wrocław, a w 1981, 1982 z „Widzewem” Łódź). W 1976 roku zdobył Puchar Polski. Startował w Igrzyskach Olimpijskich w Montrealu (1976) i zdobył srebrny medal. W reprezentacji kraju rozegrał dziewięćdziesiąt jeden spotkań, zdobył dwie bramki. Jako jedyny polski piłkarz uczestniczył w aż czterech finałach mistrzostw świata (1974 – 3 miejsce, 1978, 1982 – 3 miejsce, 1986). Zadebiutował w przegranym meczu z Irlandią (1973), a ostatni mecz w reprezentacji (zdobył dla niej 2 gole) rozegrał z Brazylią w 1986 roku. Piszący o nim lubelscy dziennikarze, sugerowali, że jako „najwybitniejszy piłkarz” Lubelszczyzny”, na dowód związków z regionem swego pochodzenia, zdecydował (jako trener reprezentacji Polski U-20) o tym, aby pierwszy mecz tej drużyny z Białorusią rozegrać na stadionie w Łęcznej (19. XI. 2002 r.)
Bibliografia.: Głuszek, 1999, s. 381; Lis, 1985, s. 434; Judycki, 2014, s. 303; Gowarzewski, 1998, s. 183; Gowarzewski, 2003, s. 278; Gowarzewski, 2001, s. 20, 181; Duński, 2001, s. 1098-1099; Pawlak, 2000, s. 302-303; Tuszyński, Kurzyński, 2014, s. 729; Hałys, 1977, s. 231-232; Polkowski, Szwabe, 2008, passim; Wawrzycki, 1997, passim; b.a. 2008 a, s. 49-50.
