Zawodnik Klubu Sportowego „Broń” Radom (1951–1955), Okręgowego Wojskowego Klubu Sportowego Lublin (1956), Centralnego Wojskowego Klubu Sportowego „Legia” Warszawa (1956–1957) i Robotniczego Klubu Sportowego „Broń” Radom (1958–1961). Startował na Igrzyskach Olimpijskich w Rzymie (1960). Zdobył złoty medal w wadze lekkiej. Dwukrotny uczestnik mistrzostw Europy (1957 – złoty medal, 1959). Dwunastokrotny uczestnik meczów międzypaństwowych (odniósł 10 zwycięstw). Dwukrotny mistrz Polski (1958, 1960), wicemistrz (1957), drużynowy mistrz Polski (1956, 1957).
Klubowy związek Paździora z Lublinem był epizodyczny, krótki i nie pozostawił trwałych śladów. Płażewski pisał o nim w następujący sposób: „W tym czasie [w 1957 r. – dop. autorzy] Paździor odbywał służbę wojskową. Najpierw został powołany do OWKS Kraków, później przez kilka miesięcy boksował w OWKS Lublin, aż wreszcie przeniesiono go do Centralnego Wojskowego Klubu Sportowego, czyli popularnej »Legii«. Przylgnęły zresztą do niego dwie charakterystyczne łatki: »filozof ringu« i »pięściarz z Radomia«”. J. Zmarzlik puentuje sprawę tak: „Kazimierz Paździor przez całą swoją karierę sportową był wierny Radomiowi i »Broni«. Tylko w latach 1956–1958 musiał zdobywać punkty dla innych klubów. Siła wyższa w postaci służby wojskowej kazała mu wędrować z CWKS Kraków do OWKS Lublin i następnie do CWKS Warszawa. Niemal równocześnie ze zdjęciem munduru powrócił do swojego trenera p. Henryka Pańca, do klubu, a przede wszystkim do domu i do przyjaciół. Był już kimś, mistrzem Europy”.
Biogram pochodzi w książki „Lubelscy Olimpijczycy” (Lublin, 2018), autorstwa: D. Slapka, M. Powały – Niedźwieckiego, P. Markiewicza
