Redakcja: Maćku, to już Twoja kolejna książka poświęcona dziejom lubelskiego sportu. Skąd to zacięcie autorskie?
Maciej Powała-Niedźwiecki: Zaczęło się od kilku publikacji dotyczących mojej koronnej dyscypliny – rugby. Były to głównie pozycje szkoleniowe. Pierwszą książkę o sporcie lubelskim napisałem wspólnie z Andrzejem Kwiekiem w 2000 roku a były to „Sportowe Asy Lubelszczyzny” traktujące o plebiscytach sportowych Kuriera Lubelskiego. Te początki sprawiły, że zacząłem pisać coraz odważniej i stało się to moim specyficznym hobby. Mam w tej chwili na koncie 43 publikacje (nie tylko książkowe), w tym duża część to materiały szkoleniowe o rugby, ale też już osiem pozycji o historii sportu Lublina.
Redakcja: Podnoszenie ciężarów w WKS Lublinianka 1964–1994 to druga publikacja poświęcona „Dumie Lublina”. Przypomnijmy, że pierwsza dotyczyła koszykówki. Skąd pomysł aby to właśnie ciężarowcy stali się bohaterami Twojej najnowszej książki?
Maciej Powała-Niedźwiecki: Geneza rozpoczęcia pracy nad tą pozycją jest dość nietypowa. Na Gali Sportu Województwa Lubelskiego w 2023 r. Antoni Kawałek, wiceprezes Lubelskiego Okręgowego Związku Podnoszenia Ciężarów, były ciężarowiec „Lublinianki” powiedział, że ma kilkunastostronicowy maszynopis opracowany przez trenera Kazimierza Ceglińskiego dotyczący właśnie historii sekcji ciężarowej w Lubliniance i szkoda byłoby, żeby przepadł.
Zapytał czy mógłbym pomóc w tym temacie, ponieważ poruszam się w środowisku zbliżonym do historii sportu. Oczywiście natychmiast się zgodziłem (materiał przekazałem profesorowi Dariuszowi Słapkowi do Lubelskiego Centrum Dokumentacji Historii Sportu). Zwróciłem się do Antoniego, czy w związku z tym nie pójść dalej i nie opracować monografii sekcji? Antek ochoczo na to przystał. Po roku książka jest gotowa.
Redakcja: Snując opowieści o historii sportu zazwyczaj przywołujemy nazwiska zawodników i trenerów powszechnie uważanych za wybitnych. Czy sekcja podnoszenia ciężarów WKS Lublinianka takowych miała w swoich szeregach?
Maciej Powała-Niedźwiecki: Jeśli chodzi o trenerów to przede wszystkim trenerem legendą jest Kazimierz Cegliński, ale też duże zasługi mają Michał Wrotkowski, Franciszek Mazurek, Zbigniew Brzeziński, Szymon Czyż, Roman Pólrola, Andrzej Fendrykowki. Zdecydowanie trudniej jest wybrać tych najlepszych wśród zawodników, bo było ich bardzo wielu, wymienię tylko kilku. Dla mnie legendą jest ośmiokrotny medalista mistrzostw Polski seniorów Jerzy Luba. Andrzej Mąka zdobył aż dwanaście medali w różnych kategoriach wiekowych i srebrny medal mistrzostw Europy juniorów. Osiem medali zdobył Stanisław Mańko, gdyby nie pechowa kontuzja tuż przed igrzyskami olimpijskimi w Moskwie, pojechałby tam z ogromnymi szansami na medal. Jest przecież jeszcze Szymon Czyż z medalem mistrzostw Europy. Wielokrotni medaliści – Mirosław Kryk, Kazimierz Koza, Jacek Majdan, Marek Smolak, Robert Głąb, nie sposób wymienić wszystkich.
Redakcja: WKS został zlikwidowany w 1994 r. Czy wraz z tym smutnym wydarzeniem podnoszenie ciężarów zniknęło w Lublinie? Jakie były dalsze losy zawodników i trenerów sekcji?
Maciej Powała-Niedźwiecki: Na wiele lat tak. Były próby reaktywowania, ale bez powodzenia. Są sekcje wyczynowe w województwie, w Lublinie według mojej wiedzy nie ma. Lublinianka jak wiemy była klubem wojskowym, duża część zawodników przychodziła na dwa lata, na okres służby wojskowej, a po jej odbyciu wracała do swoich klubów macierzystych. Część, tych z Lublina była żołnierzami zawodowymi, po rozwiązaniu sekcji wielu z nich z nich pozostało w wojsku aż do emerytury.
Redakcja: Czy masz już kolejne plany wydawnicze? Który z klubów czy może dyscyplin wziąłeś „na swój celownik”?
Maciej Powała-Niedźwiecki: Na razie pracujemy z profesorem Słapkiem nad kolejnym tomem lubelskich olimpijczyków. Będzie to pozycja trochę w innej formule niż dwie dotychczasowe. Roboczy tytuł to „Lubelszczyzna na Igrzyskach Olimpijskich. Znani i zapomniani”. Chodzi mi po głowie książka o sportach, które były z powodzeniem uprawiane w Lublinie, a których dawno już w naszym mieście nie ma. Niewielu sympatyków sportu wie, że w ogóle były. Wymienię takie jak chociażby drugoligowy hokej na lodzie, łucznictwo, akrobatykę sportową, narciarstwo biegowe, skoki do wody. Warto byłoby zachować je od zapomnienia, ich sukcesy, zawodników, którzy także zdobywali medale dla naszego miasta.
Maciej Powała-Niedźwiecki: Absolwent AWF w Białej Podlaskiej. Trener klasy mistrzowskiej w rugby. Wieloletni szkoleniowiec KS „Budowlani” Lublin i reprezentacji Polski w rugby XV (1989–2000). Autor wielu publikacji dotyczących głównie rugby, ale także historii sportu na Lubelszczyźnie m.in.: wspólnie z Andrzejem Kwiekiem Sportowe asy Lubelszczyzny (2000); z Jackiem Wierzbickim Encyklopedia Polskiego Rugby (2004); 40 lat sekcji rugby w KS Budowlani Lublin (2015), 45 lat sekcji rugby w KS Budowlani Lublin (2020); z Dariuszem Słapkiem i Pawłem Markiewiczem Lubelscy Olimpijczycy (2018) oraz Olimpijczycy Lubelszczyzny (2019); z Januszem Narkiewiczem Koszykówka w „Lubliniance” 1944–1981.
