Urodził się 12 stycznia 1974 w Lublinie. W latach 1986-1990 był zawodnikiem „Lublinianki”Jest wychowankiem trenera Jana Puchali, a później prowadził go Pan Wiesław Rafalski, trener, były świetny piłkarz „Lublinianki”. Potem Pan Arkadiusz grał w znanych klubach Bydgoszczy, Warszawy, Poznania i Łodzi, by od 1998 bronić barw duńskiego klubu FF Viborg (Viborg Fodsports Forening). Największym sukcesem tego etapu kariery Pana Arkadiusza był wywalczony w 2000 roku (w trakcie sezonu 2003/2004 przeniósł się do Odense, a potem i wiązał kontraktami z innymi klubami duńskimi, powrócił do Polski w 21010 roku).Puchar Danii. Od początku kariery rozegrał ponad sto meczów w ekstraklasie.
Nie wolno jednakże zapominać o reprezentacyjnej karierze lublinianina, który barw narodowych bronił dwukrotnie w 1997 w meczach z Łotwą (3:2) i Litwą (2:0). Wcześniej rozegrał również 70 spotkań w reprezentacji Polski juniorów i kadrze młodzieżowej. Ten okres kariery wieńczy brązowy medal mistrzostw Europy juniorów (U-16) w Erfurcie w Niemczech w 1990 r. A. Onyszko brał czynny udział w eliminacjach drużyny olimpijskiej rozgrywając trzynaście spotkań. W samych igrzyskach w Barcelonie (1992) osiemnastoletni pozostał rezerwowym bramkarzem (był ew. zastępcą Aleksandra Kłaka) i nie wziął udziału w żadnym meczu. Polska reprezentacja zdobyła wtedy wicemistrzostwo olimpijskie. Niesłusznie pomijano go w wykazach polskich olimpijczyków. Burzliwe dzieje swej nie tylko sportowej kariery- która zatoczyła koło, bo we wrześniu 2012 Pan Arkadiusz został trenerem bramkarzy Motoru Lublin – opisał w książce „Fucking Polak”[1]
Bibliografia.: Duński, 2001, s. 620; Pawlak, 2000, s. 189; Gowarzewski, 1995, s. 190; Gowarzewski, 1998, s. 173; Gowarzewski, 2003, s. 257; Gowarzewski, 2018, s. 368; Kondraciuk, Łopiński, 2017, s. 272; Judycki, 2014, s. 189; Onyszko, Moestrup, 2009, passim.
[1] Arek Onyszko, Steffen Moestrup: Fucking polak. Holstebro 2009, ss. 107
