Urodził się 1 stycznia 1930 w Lublinie. W latach 1948-1951 był znakomitym pięściarzem wagi muszej (157 cm, 52 kg) w Wojskowym Klubie Sportowym „Lublinianka”. Tu, pod okiem trenera Jana Kowalczyka, stawiał pierwsze bokserskie kroki Barw „Gwardii” Lublin bronił niebyt długo (1952), z koniecznością odbywania służby wojskowej „przypomniał się” wkrótce Centralny Wojskowy Klub Sportowy Warszawa „Legia” Warszawa (1952-1957). W końcówce swej kariery Pan Hneryk boksował jeszcze w „Avii” Świdnik (1960-1961). W kadrze narodowej był pupilkiem F. Stamma, który stawiał go zawsze za wzór niezwykle walecznego sportowca. H. Kukier aż sześciokrotnie zdobył tytuł mistrza Polski (1953, 1954, 1955, 1956, 1957, 1960), pięciokrotnie był drużynowym mistrzem kraju w barwach CWKS Warszawa (1952/53 – 1956/57). Jeszcze częściej, bo trzydziestopięciokrotnie reprezentował Polskę w zawodach rangi międzypaństwowej i międzynarodowej. W dotyczącym tej kwestii nieformalnym rankingu zajął trzecie miejsce w historii polskiego pięściarstwa tuż za Zbigniewem Pietrzykowskim i Jerzym Kulejem. Ogółem w meczach międzypaństwowych w latach 1951-1960 odniósł dwadzieścia pięć zwycięstw i tylko dziesięć razy schodził w ringu pokonany. W roli reprezentanta zadebiutował w październiku 1951 roku, a ostatnią walkę (zwycięską z Niemcem Stephani) stoczył podczas meczu z RFN w Łodzi w kwietniu 1960r. Pan Henryk czterokrotnie uczestniczył w mistrzostwach Europy (1953, 1955, 1957, 1959), a jego największym sukcesem były dwa medale zdobyte w tej randze zawodów. Pierwszym było złoto wywalczone na ringu w Warszawie w 1953 roku w pojedynkach z takimi znakomitymi pięściarzami jak Edgar Basel (RFN), Anatolij Bułakow (ZSRR), a zwłaszcza Czechosłowak i Frantisek Majdloch Brązem zakończyła się dla Pana Henryka rywalizacja medalowa na ME w Berlinie Zachodnim w 1955) (tym razem to groźny Basel wyeliminował Polaka w półfinale) Na krajowym podwórku H. Kukier zwyciężał m.in. w Turnieju Przedolimpijskim Polskiego Związku Bokserskiego i „Trybuny Ludu” w kategorii muszej (1958, 1959, 1960). W ciągu przeszło 14-letniej kariery stoczył 256 walk, spośród których aż 234 wygrał!. Po „zejściu z ringu” H. Kukier był działaczem sportowym (m. in. kierownikiem wyszkolenia Okręgowego Związku Bokserskiego Lublin). Trenował również pięściarzy „Avii” Świdnik i „Lublinianki”. Pan Henryk z pewnością zasługuje na oddzielną monografię, ale rygory niniejszej zmuszają do podania jedynie iście encyklopedycznych informacji na Jego temat. Uczestnik Igrzysk Olimpijskich w Helsinkach (1952), Melbourne (1956) i Rzymie (1960). Starty olimpijskie nie przyniosły jednak powodzenia; za każdym razem odpadał po pierwszej walce. Jako olimpijczyk oficjalnie reprezentował warszawską Legię, ale przecież nie przestał wtedy być Lublinianinem. Do Koziego grodu powrócił u progu l.60 XX wieku i oddał temu miastu całą swoja sportową wiedzę i umiejętności!
Bibliografia: Tuszyński, Kurzyński, 2014, s. 53; Zmarzlik, 1992 s. 26, 48, 91, 185-188, 195-196, 205-207, 261, 268; Skotnicki, 1997, s. 180, 183, 185; Osmólski, 1999, s. 84; Pawlak, 2000, s. 142; Tuszyński, Kurzyński, 2014, s. 53; Giermakowski, 1995, s. 342; Godlewski, 2006 s. 353, 360-362; Gryżewski, 1965, s. 181-330; Wasilewski, 1992, s. 25-33, 37-40, 53-4, 59-60, 66-8, 79, 99-100, 10; Hądzelek, 1984, s. 315; Olszewski, 1975, s. 57-66;; Głuszek, 1999, s. 249–250.
