Zbigniew Rusiak urodził się w 1930 r. w Lublinie w dzielnicy Za Cukrownią. Jego kariera rozpoczęła się w 1947 r., kiedy to zwrócił na siebie uwagę starszych kolegów i został dokooptowany do tworzonej wówczas drużyny przy lubelskiej Cukrowni obok doskonale znanych już: Puchniarskiego, Adamowicza, Forysiaka, Hanaka i Szydłowskiego.
Jego grę cechował spokój i doskonały przegląd sytuacji na boisku. Przyjmował na siebie rolę wystawiającego piłki zawodnikom obdarzonym silnym atakom. Dzięki swojej technice i doskonałej kondycji fizycznej zwrócił na siebie uwagę trenera Krause z AWF Warszawa, twórcy potęgi polskiej siatkówki, który powołał go na obóz kadry młodzieżowej przed meczem z Czechosłowacją. Wówczas też zaczął otrzymywać propozycję przejścia do silnych, pierwszoligowych drużyn, które jednak odrzucał. Wówczas już pracował i jednocześnie zdobywał wykształcenie w szkole łączności zdobywając zawód telemechanika.
Rozwój kariery siatkarskiej Rusiaka następuje podczas zasadniczej służby wojskowej w 1951 r. i zdobyciu doświadczenia w kolejnych drużynach wojskowych i zdobyciu m.in.: tytułu mistrza wojska polskiego.
Po powrocie do Lublina na nowo zasila szeregi swojego macierzystego klubu – Ogniwa (Lublinianki). Wtedy też wspólnie z Jerzym Welczem, Staigisem, Juśkiewiczem i innymi wywalczyli w 1955 r. awans do I ligi (z której spadli po roku). Przez kilka kolejnych lat reprezentował jeszcze Lubliniankę i gościnnie AZS oraz systematycznie odrzucał propozycję od innych klubów z różnych regionów Polski. Od początku lat 60′ XX w. pracę zawodową łączył z obowiązkami trenerskimi.
