Życie sportowe w pierwszej połowie dwudziestolecia międzywojennego kształtowało się w Lublinie głównie wokół ośrodka akademickiego i wojskowego. To właśnie w sporcie Dowództwo Okręgu Korpusu Nr II upatrywało możliwości wychowawcze kolejnych pokoleń młodzieży, której zadaniem miało być odbudowa i rozwój II RP po odrodzeniu w 1918 r.
Poniżej publikujemy przedruk artykułu pt.: “Sport w wojsku na terenie D.O.K II“, który ukazał się w Przeglądzie Lubelsko – Kresowym” 5 lutego 1925 r.
“Cechą charakterystyczną służby wojskowej jest walka. Żołnierz na nią musi być ustawicznie przygotowany. To też powinien starać się zdobywać te walory fizyczne i duchowe, które mu zapewnią zwycięstwo nad wrogiem. Wytrwała praca nad samym sobą prowadzi niezawodnie do tego celu. 0 ile jednak na wojnie samo się przez się rozumie, że trzeba czuwać stale i ciągle być przygotowany do starcia z silniejszym, która to pewność zniewala do potęgowania w sobie sprawności, o tyle w czasie pokoju żołnierz się znajduje w odmiennych warunkach. Usuwa się możliwość zbrojnego starcia na plan dalszy i znika bodziec do wytężonej pracy.
Sport jest również walką, walką o wykazanie swej wyższości nad współzawodnikiem. Jest on środkiem do pobudzenia ambicji i chęci do czynu. Wychodząc z tych założeń M. S. Wojsk, wydało w roku 1921 instrukcje o prowadzeniu pracy sportowej w od-działach, doceniając należycie rolę sportu w kulturalnem społeczeństwie.
Pracą sportową w wojsku zajmują się referenci sportowi. Aczkolwiek ogólny plan pracy i odpowiednie instrukcje rozsyła M. S. Wojsk, do po-szczególnych Okręgów Korpusu, jednak główna praca spada na barki referentów. Od ich inicjatywy i energii zależy poziom sprawności fizycznej w od-działach. Referentem sportowym może być każdy oficer, który ukończył najmniej trzymiesięczny kurs w Centralnej Szkole Gimnastyki i Sportów. Taki referent musi się znajdować przy każdym oddziale. Zakres jego działania obejmuje urządzanie -zawodów, zakładanie kół sportowych, propaganda i pisanie stałych sprawozdań. Do po-mocy ma podoficerów, również odpowiednio wykwalifikowanych.
Pracę wojskową zaczyna się w wojsku od gimnastyki. Codziennie wszyscy żołnierze muszą odbywać 45 minutowe ćwiczenia g i m n a s ty c z n e. Po trzech miesiącach następuje tak zwana próba sprawności fizycznej, która obejmuje: bieg 100 metrów, bieg 300 m., skok w dal, skok w wyż, rzut granatem 800 gramowem, wspinanie się po linie 5 metrów. Na podstawie tych wyników dzieli się żołnierzy na trzy grupy: słabych, średnich i silnych, poczem przystosowuje się odpowiednie ćwiczenia dla każdej grupy. Co trzy miesiące również lekarz pułkowy dokonywa pomiarów (wzrost, obwód klatki piersiowej, spirometrja etc.) których wyniki są brane również pod uwagę.
Właściwe sporty są uprawiane w kołach sportowych. Koła te organizują się na prawach autonomicznych i od inicjatywy przodownika koła zależy w dużej mierze praca. Największą wagę przywiązuje się do sportów wojskowych jak to: pięciobój żołnierski, strzelanie, marsze i.t.d., nie zaniedbując jednakże innych sportów. Dla okazania wyników pracy co-rocznie odbywają się zawody o mistrzostwo armji. Najpierw stają do zawodów żołnierze w mniejszych oddziałach, poczem zwycięzcy jadą na zawody o mistrzostwo D. O. K.y a następnie ci zwycięzcy walczę o tytuł mistrzów armji.
W D. O. K. Lublin zawody w roku ubiegłym cieszyły się dużem zainteresowaniem. W zawodach strzeleckich oficerskich zespołami pierwsze miejsce zajął zespół 23 p. p. W marszu drużynowym 20 kim. ze strzelaniem zwyciężyła drużyna 9 p. I. Mistrzostwo O.K. w piłce nożnej zdobył 3 p. a. p. Odbył się również pięciobój żołnierski i za-wody lekko-atletyczne. Oprócz tego w Dubnie 18 września miał miejsce bieg szturmowy (zwyciężyła drużyna 24 p p.) oraz w Puławach 14 września —zawody pływackie. W ogólnej kwalifikacji największą ilość punktów osiągnął 23 p. p. i 50 p. p.
Każdy pułk ma własne boisko- Są to po większej części boiska prowizoryczne i pozostawiają wiele do życzenia, na razie jednak dobre i takie. Naj-lepsze boisko, opracowane w myśl planu regulaminowego posiada 43 p. p. w Dubnie dzięki energji i pracy referenta sportowego por. Pełki. Lubelski garnizon będzie miał na rok 1925 ładne boisko przy ulicy Szpitalnej Nr. 12. Przyczyną słabego stanu boisk—małe kredyty M. S., Wojsk, przeznaczone na ten cel.
Dużo lepiej ma się rzecz z przyborami i ekwipunkiem sportowym. Początkowo wprawdzie były kupowane z własnych składek, obecnie jednak M. S. Wojsk, przydziela je w dostatecznej liczbie, to też D. O. K. Lublin jest zaopatrzone dostatecznie.
W zimie niektóre oddziały uprawiają boks i szermierkę, wszystkie narciarstwo, na które w wojsku zwraca się specjalną i wagę. Projektowane były w tym roku zawody narciarni w Krzemieńcu, niestety, łagodna zima stanęła temu na przeszkodzie. Dla D. O. K. Lublin odbywają się każdej zimy, w Berezie Hertowskiej kursy narciarskie dla oficerów. Nacisk szczególny się kładzie na jazdę płaską. Z Kursów sportowych na terenie G. O. K Lublin należy wyróżnić Okręgową Szkołę Gimnastyki i Sportów w Lublinie, która istniała od 1923 roku do 24 i wykształciła 170 pomocników instruktorów. Obecnie role te spełnia bataljon szkolny piechoty pod kierownictwem por. Osowina.
Ogólnie pracą sportową kieruje ko misja sportowa przy D. O. K. Referentem sportowym przy D.O.K. Lublin jest por. Raczkowski, z którego informacji korzystałem pisząc niniejszy artykuł.
Zainteresowanie się sportem u żołnierzy jest bardzo duże, u oficerów niestety, dużo mniejsze. A szkoda, bo przykład idzie z góry, a sport jest dziś najpotężniejszym czynnikiem wy-chowania tęgich obywateli.”*
*pisownia oryginalna
Źródło: "Przegląd Lubelsko - Kresowy" Nr. 5. 5 lutego 1925 r.
